De afgelopen weken stonden in het teken van quarantaine, naar binnen keren, een wat-moeten-we-met-die-tijd gevoel en meer nog, wat moeten we nu. Vol bewondering, of nou ja bewondering, afgunst eerder, lees ik over mensen die de set van Love Island in hun achtertuin nabouwden en over personen die ‘per ongeluk’ een roman schreven; of die vriend die vertelt dat hij alle leidingen netjes de muur in freesde, die muren vervolgens opnieuw stuukte en daarna zijn hele huis gelijk maar schilderde.
Met een soort van schuldgevoel kijk ik naar mijn verdienste; een oude gekreukte envelop waarop ik heel veel ideeën krabbelde. Die ligt dan weer op een andere envelop waar ik een lang maar weinig effectief to-do lijstje in herken, niet echt in excel zeg maar. Ja, ik was ziek. Ja, er waren online vergadermomenten. Ja ik gaf les en werkte aan plannen ‘voor als’ en uiteindelijk schreef ik ook muziek voor een project maar het werk waar over honderd jaar nog naar teruggegrepen wordt is er, tja, gewoon niet.
Er is iets belangrijkers aan de hand. De lockdown waarin we onszelf tegen kwamen lijkt ineens de stilte voor een storm; wereldwijd staan we op en openen de deur om racisme er uit te trappen. Lees, kijk, luister, informeer jezelf en help mee de geschiedenis een stuk eerlijker te (her)schrijven. Bijvoorbeeld vanuit je net gefreesde gestuukte geschilderde huis of vanaf je Love Island set.